بشر قرن هاست که تمام گرفتاری ها. کج فهمی ها و نرسیدن به آرزو هایش را به پای تقدیر می نویسد . شاید تنها راه مقابله با " من دیگرش " این باشد که تمام ناکامی ها را به پای تقدیر بنویسد.و خود را از" چه کنم "چه کنم ها، نجات دهد. از آن طرف اگر عنصری بنام تقدیر در زندگی بشر نبود، این ناکامی ها را به پای چه کسی می نوشت.؟ چگونه خود را از سرزنش " من دیگرش " نجات می داد؟
حال و هوای این روز های بشر چگونه است؟ اصلاً به خود اجازه فکر کردن می دهد؟ یا با دلایل واهی مدام در پی خفه کردن " من دیگرش " آرام می نشیند، پا را روی پای می گذارد و چای می نوشد.
این " من دیگر " کیست که هم نابود می شود و هم نابود می کند؟
آیا دغدغه بشر امروز " من دیگرش " است ؟
اصلاً لابه لای گرانی، هزاران قرض و قوله، مشتی لاطائلات ،
نگرش پوچ جامعه نسبت به اکثر مسائل، جایی برای " من دیگر " باقی. می ماند.؟
شما بگویید، پای تقدیر را کجای این زندگی بنویسیم که درست باشد.؟
لابه لای باید ها و نباید های زندگی، مسئله جبر و اختیار کجای زندگی بشر جای دارد. ؟ آیا در زندگی بشر مفهوم جبر و تقدیر همسان هستند؟
اگر همه زندگی جبر است پس تکلیف اختیار چه می شود؟
این مسائل دیالکتیک زندگی بشر است. از آغاز تا انتها.
طبیعتا زندگی بشر پیوسته در ستیز است، گاهی به این سو و گاهی به آن سو.
انسان موفق کسی ست که از اختیارات خود به درستی بهره بگیرد. حال آنکه مفهوم درست و غلط بودن. در زندگی بشر ،تا حدودی نسبی ست.
اگر بخواهیم به موضوع عمیق تر بنگریم می بینیم که انسان هم، خود موجودی نسبی ست . طبیعی ست که برای،یک انسان نسبی، تمام تعاریف نیز نسبی ست. مطلق گرایی در زندگی بشر جایی ندارد .
انسان زمانی می تواند احساس رضایت را در خود تقویت کند که از اختیارات خود، متناسب با شرایط ،به طور نسبی ،پیروزی را بدست بیاورد. احساس پیروزی یکی از عوامل مهم رسیدن به رضایت در زندگی ست.
آیا انسانی که احساس رضایت را در زندگی به وفور تجربه کرده ،متناسب با مسئله جبر پیش رفته یا اختیار؟ تقدیر در زندگی اش پررنگ بوده یا تصمیم ؟
من فقط می دانم زندگی یک بازه زمانی کوتاه دارد. زمان همیشه با سرعت بیشتری نسبت به انسان ها در حال دویدن است . سرعت عمل در تصمیمات بشر نقشی اساسی خواهد داشت. بنابراین می توان معتقد بود که این بشر است که جبر و اختیار زندگی خود را می سازد .
درباره این سایت